Φιόντορ Ντοστογιέβσκι «Το όνειρο ενός γελοίου»

Φιόντορ Ντοστογιέβσκι «Το όνειρο ενός γελοίου»

Ένα από τα αγαπημένα μου έργα “Το όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου” του Ντοστογιέβσκι εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1877. Πρόκειται για έναν νεαρό άνδρα τον οποίο όλοι θεωρούσαν γελοίο και περίεργο. Ήταν συνεχώς λυπημένος και σκεφτόταν τον θάνατο. Μια μέρα ο ήρωας αποφάσισε τελικά να αυτοκτονήσει, αλλά τον εμπόδισε ένα κοριτσάκι που ζήτησε τη βοήθειά του. Αναμένοντος τον θάνατο και λόγω της εσωτερικής του σκληρότητας, ο ήρωας αρνήθηκε με αγένεια, αλλά όταν επέστρεψε στο σπίτι, δεν μπόρεσε να απαλλαγεί από τις σκέψεις για αυτήν και αποκοιμήθηκε χωρίς να το καταλάβει. Ονειρεύτηκε έναν εξωπραγματικό κόσμο παρόμοιο με τη Γη, χωρίς κακία, μίσος, φθόνο και βία. Ξυπνώντας, ο ήρωάς μας συνειδητοποίησε ότι το κύριο πρόβλημα στη ζωή του ήταν το κακό που είχε μέσα του. Μέσα στον καθένα από εμάς υπάρχει και το καλό και το κακό, και μόνο εμείς αποφασίζουμε τι να φέρουμε στον κόσμο – αγάπη ή μίσος.

Έχουν περάσει 145 χρόνια από τότε, αλλά η ιστορία αυτή είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.

Έμαθαν να ψεύδονται, αγάπησαν το ψέμα και γνώρισαν την ομορφιά του. Ω, αυτό, ίσως, άρχισε αθώα, από ένα αστείο, από μια κοκεταρία, από ένα ερωτικό παιχνίδι. Ίσως, πραγματικά, κι από ένα βακτηρίδιο, αλλ’ αυτό το βακτηρίδιο του ψέματος εισχώρησε μες στην καρδιά τους και τους άρεσε. Γρήγορα μετά γεννήθηκε η ηδυπάθεια, η ηδυπάθεια γέννησε τη ζήλια, η ζήλια την ασπλαχνία… Δεν ξέρω, δε θυμάμαι, αλλά δεν άργησε καθόλου να χυθεί το πρώτο αίμα. Αυτοί έμειναν έκπληκτοι και τρόμαξαν, άρχισαν να σκορπίζουν, να χωρίζουν. Συσπειρώθηκαν σε συμμαχίες, αλλά η μία εναντίον της άλλης. Άρχισαν οι μομφές, οι κατηγορίες. Γνώρισαν την ντροπή, την οποία ανήγαγαν σε αρετή. Γεννήθηκε η έννοια της τιμής και η κάθε συμμαχία ανύψωσε τη σημαία της. Άρχισαν να βασανίζουν τα ζώα κι αυτά έφευγαν από κοντά τους, πήγαιναν στα δάση και γίνονταν εχθροί τους. Άρχισε η μάχη για το χωρισμό, για την απομόνωση, για την προσωπικότητα, για το δικό μου, για το δικό σου. Άρχισαν να μιλούν σε διαφορετικές γλώσσες. Γνώρισαν τη λύπη και την αγάπησαν. Διψούσαν για μαρτύρια κι έλεγαν ότι την αλήθεια δεν τη φτάνει κανείς παρά μόνο με βάσανα. Εμφανίστηκε τότε, η επιστήμη. Όταν έγιναν κακοί, άρχισαν να ομιλούν γι’ αδελφοσύνη και γι’ ανθρωπισμό και κατάλαβαν αυτές τις έννοιες. Όταν έγιναν εγκληματίες, ανακάλυψαν τη δικαιοσύνη κι έγραψαν κώδικες ολόκληρους για να την τηρήσουν. Για να εξασφαλίσουν τους κώδικες καθιέρωσαν τη λαιμητόμο.

Fyodor Dostoevsky «The Dream of a Ridiculous Man»

One of my favorite works “The Dream of a Ridiculous Man” by Dostoevsky was published for the first time in 1877. This is a story about a young man whom everyone considered to be strange and weird. He was constantly sad and thinking about death. One day he finally decided to commit suicide, but he was prevented by a little girl who asked for his help. Having a foreboding of his own death and because of his inner cruelty, the hero rebuffed her request, but when he returned home, he could not get rid of thoughts about her, and imperceptibly fell asleep. He dreamed of an unreal world similar to the Earth, without evil, hatred, envy and violence. Waking up, our hero realized that the main problem in his life was the evil inside himself. Inside each of us, there is the seed of both good and evil, and only we decide what to spread – love or hate.

145 years have passed since then, but the story is relevant now more than ever.

They learnt to lie, grew fond of lying, and discovered the charm of falsehood. Oh, at first perhaps it began innocently, with a jest, coquetry, with amorous play, perhaps indeed with a germ, but that germ of falsity made its way into their hearts and pleased them. Then sensuality was soon begotten, sensuality begot jealousy, jealousy – cruelty… Oh, I don’t know, I don’t remember; but soon, very soon the first blood was shed. They marvelled and were horrified, and began to be split up and divided. They formed into unions, but it was against one another. Reproaches, upbraidings followed. They came to know shame, and shame brought them to virtue. The conception of honour sprang up, and every union began waving its flags. They began torturing animals, and the animals withdrew from them into the forests and became hostile to them. They began to struggle for separation, for isolation, for individuality, for mine and thine. They began to talk in different languages. They became acquainted with sorrow and loved sorrow; they thirsted for suffering, and said that truth could only be attained through suffering. Then science appeared. As they became wicked, they began talking of brotherhood and humanitarianism, and understood those ideas. As they became criminal, they invented justice and drew up whole legal codes in order to observe it, and to ensure their being kept, set up a guillotine.

Федор Достоевский «Сон смешного человека»

Одно из моих самых любимых произведений «Сон смешного человека» Достоевского впервые было напечатано в 1877 году. Это рассказ о молодом человеке, которого с детства все считают странным смешным чудаком. Он постоянно тоскует и грустит, и в нем начинают зарождаться мысли о смерти. Приходит день, когда герой окончательно решает закончить жизнь самоубийством, но ему мешает маленькая девочка, которая попросила его помощи. В предчувствии собственной смерти и из-за внутренней жестокости герой грубо отказывает девочке, но возвратившись домой, не может избавиться от мыслей о ней, и незаметно для себя засыпает. Ему снится нереальный мир, похожий на Землю, без зла, ненависти, зависти и насилия. Проснувшись, наш герой осознает, что главной проблемой в его жизни было зло, накопившееся в нем самом. Добро и зло есть в каждом человеке, и только мы сами решаем, что нести людям – любовь или ненависть.

Прошло 145 лет с даты публикации, но сюжет этого рассказа злободневен сегодня как никогда.

Они научились лгать и полюбили ложь и познали красоту лжи. О, это, может быть, началось невинно, с шутки, с кокетства, с любовной игры, в самом деле, может быть, с атома, но этот атом лжи проник в их сердца и понравился им. Затем быстро родилось сладострастие, сладострастие породило ревность, ревность – жестокость… О, не знаю, не помню, но скоро, очень скоро брызнула первая кровь: они удивились и ужаснулись, и стали расходиться, разъединяться. Явились союзы, но уже друг против друга. Начались укоры, упреки. Они узнали стыд и стыд возвели в добродетель. Родилось понятие о чести, и в каждом союзе поднялось свое знамя. Они стали мучить животных, и животные удалились от них в леса и стали им врагами. Началась борьба за разъединение, за обособление, за личность, за мое и твое. Они стали говорить на разных языках. Они познали скорбь и полюбили скорбь, они жаждали мучения и говорили, что Истина достигается лишь мучением. Тогда у них явилась наука. Когда они стали злы, то начали говорить о братстве и гуманности и поняли эти идеи. Когда они стали преступны, то изобрели справедливость и предписали себе целые кодексы, чтоб сохранить ее, а для обеспечения кодексов поставили гильотину.